Eerlijk gezegd staan de aardappelen er op dit moment goed bij. Dus geen klachten.
Aan kou en nattigheid hebben sperziebonen een hekel. Vooral tijdens het kiemen.
Saxa is een ras voor de vroege teelt. In de catalogus zegt de Bolster over Saxa:
- een echt oud ras dat niet mag verdwijnen,
- met een goede (bonen)-smaak,
- "het boontje ziet er wat minder mooi uit. Maar is dat erg?"
Saxa, een relatief vroeg ras, goed bestand tegen slecht weer;
gelegd 13 april; ja ja, dat is (te) vroeg
bijgelegd, zaterdag 12 mei
(foto is van zaterdag 2 juni)
Nee, om de de donder niet. Dat is niet erg. Ik krijg er al zin in, in kromme boontjes. Het gaat puur om de smaak.
Na veel moeite - steeds weer beluchten - staan ze er op. Er is inmiddels bijna geen verschil meer te zien tussen de legsels van 13 april en 12 mei.
Eerst nog even terug in de tijd. Want ik wil met u zoals bekend vooral ook mijn 'wee' delen.
Uitgetrokken kiemplantjes van sperzieboon Saxa; foto, zaterdag 5 mei.
Toen de bonen eindelijk gekiemd waren, trokken kauwen de plantjes uit de grond. Soms wordt een biologisch tuinder overvallen door het gevoel dat alles en iedereen tegen werkt: het natte koude weer, de dieren (insecten) en niet te vergeten dat welig tierende onkruid.
Op zulk moment is het zaak om het hoofd koel te houden. Ik moet niet de strijd willen aanbinden. Want ja, dan is de gifspuit het meest doeltreffend; dan praat je over oorlog, over verdelgen.
Ja, onlangs beweerde ik nog ferm dat onkruid niet bestaat. Weet u nog wel?
Zie ook het bericht: sperziebonen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten