Welkom op de Groentenhof

De Groentenhof is nu zestien seizoenen onderweg, sinds mei 2007. De blog vertelt over het reilen en zeilen, wel en wee. Er komen onderwerpen aan de orde die van belang zijn voor de biologische teelt.

zondag 13 december 2020

Ter herinnering aan Ton en Gerda

Op 2 december overleed Ton Edelaar. Ton werkte sinds 2010 mee op de tuin. Voor die tijd kwamen hij en zijn vrouw Gerda af en toe groenten kopen. Op een keer vroeg hij, of hij hier niet wat kon doen. Zelf hadden ze ook een tuin, maar daarnaast wilde hij buiten de deur nog iets om handen hebben. Hij had al eens vrijwilligerswerk geprobeerd en dat was niet bevallen. Zijn voorkeur was zelfstandig werken, niet in een groep. Hij had er geen behoefte aan om met z'n allen koffie te drinken. Ton leek geknipt voor de Groentenhof; en dat was ook zo.
 
Wilgen knotten en slootkant schonen;
robuust tuinonderhoud.
Ton werd de man van het robuustere tuinonderhoud, zoals hagen snoeien en knippen, schoffelen, wilgen knotten en kanten maaien. Ton en ik hadden nog een gemeenschappelijke hobby, namelijk hout stoken. Ton stookte thuis graag de open haard en ik had toentertijd nog een houtkachel. En van hout zagen en kloven word je warm. We konden elkaar plagen, een geintje. Op een keer toen Ton aan de steel van zijn schoffel hing en ik wat verder weg op mijn schop steunde, riep hij: "Gelukkig worden we er niet voor betaald!". Ik schoot er door in de lach, en riep terug: "Ja, veel te duur!". Bij herhaling ging de kreet ook later nog regelmatig door de lucht.

Maar er kwamen slechte tijdingen. Gerda was ernstig ziek, een zware operatie volgde. Een paar jaar later onderging Ton op zijn beurt een hartoperatie. In die tijd blijkt ook hij kanker te hebben. Samen kozen zij voor de kwaliteit van leven. Ze haalden er uit wat ze konden. Natuurlijk was er onderling ook wel eens wrijving. Dat kan niet anders wanneer het leven intens geleefd wordt. In die tijd kreeg ik bewondering voor ze. En Ton bleef naar de tuin komen, zo veel als hij kon.

Afgelopen zomer overleed Gerda. Het ging niet meer. Eind april schreef ze in een mail dat haar energie totaal weg was. Toch deed ze een bestelling. Ton kwam de bestelling ophalen. Het waren twee rasechte doorzetters. 
Enige maanden later, op een vriendelijke septemberdag, draaide hij met zijn scootmobiel het land op. Tijdens het keren ramde hij nog een heiningpaal. Er vielen geen gewonden en we waren blij elkaar te zien. Het viel me op dat hij, ondanks het grote verdriet over het verlies van Gerda, rust uitstraalde. Hij had zijn vrouw tot het einde bijgestaan; en hij? Hij volgde haar wel. Hij ging er van uit dat het leven niet stopt na de dood. De tekst op zijn rouwkaart zet daar kracht bij: 'Degene die ik liefheb, verlaat ik om degene die ik liefhad terug te vinden.' 

Ja, voor dit soort onderhoud kwam Ton ook op zaterdag naar de tuin.
Samen met Maarten en Scruffy (februari 2013)
volgende klus: haardhout zagen
altijd genoeg te doen!

Ik besluit er mee te zeggen dat ik aan Ton en Gerda goede herinneringen heb. En niet in de laatste plaats omdat ze een paar haringen brachten als er weer nieuwe waren. 
Ton en Gerda vergeet ik niet meer. En samen met Ton denk ik dat het leven niet domweg stopt na de dood. Maar voorlopig wil ik hier nog wel even verder.

(Zie ook mijn blog 'Nieuwe kijk op religies', en klik op deze link.)

1 opmerking:

Patricia zei

Een mooie herinnering! Ik heb ze de afgelopen jaren enige malen ontmoet -winkelend of op een terrasje in Voorschoten- en vond het een sympathiek echtpaar. Levenslustig, belangstellend en hartelijk, en Gerda nog steeds een knappe, vrolijke verschijning. Zo werden ze geschiedenis...