2021 Woelvork

Hoe ik al die jaren zonder woelvork werkte, kan ik me nu niet meer voorstellen? Sinds afgelopen najaar zijn we gemiddeld drie keer door de akkers gewoeld. We willen de teeltaarde optimaal beluchten en zodevorming van kruiden voorkomen.

Het linker bed is een week eerder bewerkt. Nu is het rechter bed aan de beurt. Afgelopen winter stond er winterpostelein.

Het touwtje is gespannen en de woelvork ligt klaar.

En zoals altijd vraagt Jack zich af of hij wel in beeld is?

Daarvoor deed de mestvork dienst. Ondoenlijk, achteraf gezien, en slecht voor de rug. Hoewel de woelvork (broadfork) in Canada en de VS al veel eerder in gebruik was, is het gereedschap hier pas sinds een jaar of drie te koop. Ik keek even de kat uit de boom en koos voor het merk Duco Terre. Een woelvork met houten stelen is lichter en ligt prettig in de hand.

De eerste steek op de kop z'n kant van het bed; en daar gaat-tie!  

De werkwijze is als volgt: je zet de vork neer en stapt op het frame. De vork zakt in de aarde. Je stapt er af en trekt de stelen van de vork mee naar achter, en vervolgens trek je de vork weer uit de grond naar de plek waar je de bewerking herhaalt. Neem als afstand tussen twee steken ongeveer de steekdiepte van de vork.

Hoe gaat-tie, gaat-tie goed?
Ja, heel goed, halverwege reeds.

Na een winter op het land vormt ook winterpostelein een zode. De zanderige grond van een strandwal nodigt uit tot zodevorming. Feitelijk beschermt een zode de grond tegen erosie en droogte. Groenbemesters dienen gedurende de winter ook als bescherming van de teeltaarde. Maar op een zode is het lastig telen. Daarom worden de groenbemesters in het voorjaar ondergewerkt. De meest efficiënte methode is hiervoor nog niet gevonden.

Bed is klaar; en wat zien de overige bedden er ook mooi strak uit!?

De woelvork is uitermate geschikt voor kleine tuinderijen, zoals de Groentenhof. Voor grotere tuinderijen is de woelvork onmisbaar voor even tussendoor. Een simpel gereedschap waarmee je doeltreffend de grond losmaakt zonder de teeltaarde te keren. 

En ook het linker bed nog even door gewoeld.
In geen tijd, binnen twintig minuten was de klus geklaard!

Toen ik eerste Pinksterdag na de fietstocht met Jack het land weer op fietste, arriveerde ik in het paradijs. Tenminste die gedachte kwam spontaan bij me op. De temperatuur voelde mild en de zon scheen tussen wolken, en ik zag vriendelijke kleuren. Het verwonderde me: hoe kan dat; hoe komt zo'n gedachte tot stand? Er is zoveel teleurstelling op de tuin: ellende met kippen en buizerd, een steeds vruchtbaar wordende teeltaarde, dat wel, maar waarin inmiddels ook veel plantenziektes huizen en een storm die verleden jaar het dak van de schuur voor een deel vernielde. En toch rijst het idee van het paradijs op!? Wanneer ik er weer over nadenk, zie ik het zo: mijn denken combineerde een begrip dat overeenkwam met mijn waarneming op dat moment: de verschijning van de tuin en het gevoel (milde temperatuur, zon en vriendelijke kleuren). Het denken voegde het begrip 'paradijs' bij mijn waarneming en zo werd de Groentenhof mijn paradijs, mijn werkelijkheid. 

Niet veel later dacht ik verder, dat we onze groenten te zeer veredeld hebben. Het is volgens onze economische wetten feitelijk niet rendabel ze nog op de kouwe grond te telen. Onze eetgewoonten neigen voor sommigen naar hoogdravende, culinaire kunst en voor anderen naar roekeloze onverschilligheid. 

Wanneer je in de toekomst alle monden moet vullen, dienen we bulk gewassen te telen. Gewassen die duurzaam (= voor mij 100% biologisch) en zonder al te veel moeite buiten op de kouwe grond groeien; een fase binnen de Kringlooplandbouw. Maar welke gewassen? Geen idee! En hoe telen? De strokenteelt ligt voor de hand. De combinatie peen en ui, wordt op de Groentenhof ook toegepast. En evenzo zie ik hoe lieveheersbeestjes zich op de wilde planten en het struweel voortplanten, voordat ze op de tuinbonen aan de slag kunnen. 

Niet in het paradijs, en ook niet in het hiernamaals zal een mens op zijn lauweren rusten, er is altijd werk aan de winkel. Mijn advies is om niet alles in rekening te willen brengen. Verricht arbeid uit jezelf, want anders dreigt het grote tekort. Het onpeilbare gevoel niet gewaardeerd te worden. Langzaam maar zeker gaat onze maatschappij er onder gebukt.