2022 Einde jaar, en nog veel te doen.

Eerst over de bessen, ze staan bijna in bloei. En deze week gaat de winter van start. Vandaag is het maandag, 12 december; volgens het weerbericht kletst vorst er komende nacht flink tegen aan. Zwarte bessen bloeien soms al eind maart. Het is maar de vraag of de knoppen tot die tijd stand houden?

Knoppen van zwarte bessen; de foto is gemaakt op zondag, 11 december.
Door het takkenspel ziet u op de achtergrond de WC-hut in aanbouw. 

Ooit, 15 jaar geleden bij de start van de Groentenhof, had ik een waterpartij in gedachten. Ik heb toen wat gegraven, maar urgentie was er niet. Vervolgens vulde ik de afgraving voornamelijk op met puin. Sinds enige jaren merk ik dat er steeds meer mieren in de teeltbedden leven. Kiemende groenten hebben daar last van omdat mieren bladluizen stimuleren. Van de zomer bedacht ik dat de hulp van padden ontbreekt op de tuin; padden eten mieren. In het begin waren er wel padden. Eerst dacht ik dat ze verdwenen omdat ik tot laat in het seizoen composthopen omzette. Het viel me op dat ze daarin overwinterden. Maar afgelopen jaar bedacht ik dat de padden wellicht verdwenen waren omdat ik tijdens de ontwikkeling van de tuin er naar streefde, dat overtollig water snel van het land werd afgevoerd. De sloot waar de tuin aan grenst, is een afwateringssloot. Het water stroomt vaak snel en daarom is de sloot ongeschikt voor de voortplanting van padden. Vandaar dat ik nu op het idee kwam om een paddenpoel te creëren.

In dit perk langs het betonnen pad naar de schuur komt de paddenpoel. De oevers laat ik door de natuur vormgeven: weer, wind, planten en dieren doen de rest.  

En een mooie bijkomstigheid is dat ik meteen zand kon winnen uit de paddenpoel. Het strandzand zit niet diep. Een wonder dat er nog zoveel te oogsten is op de Groentenhof. Want zand is erbarmelijk voedselarm. Maar goed verzorging en conditie van de teeltaarde is dan ook een hoofdstuk apart.

Zandwinning uit de paddenpoel.
Onder de overkapping van de schuur wil ik de verzakte tegels opnieuw leggen,
en dan heb je zand nodig, en ziehier: er is zand!

Heerlijk de warmte afgelopen zomer. Ik kan er nog van nagenieten. En wanneer je dan hoog zomer, begin juli, de uien optrekt, laat je ze gewoonlijk een paar dagen op het land liggen. Want alleen goed gedroogde uien kun je lang bewaren. Maar de volgende middag lag er een zindering over de akker, daarboven stond een strakke zon in een diep blauwe lucht. Waarom weet ik niet maar je voelt dan dat je moet gaan kijken. Voor het eerst zag ik dat een deel van de prachtige uien een zonnesteek opgelopen had. Het vocht in de schil van de uien bereikte ongeveer het kookpunt. Op die manier is er altijd wat, moet je altijd alert blijven, en keur je zomaar 15% van je oogst af.  Alle hens aan dek om de overige uien snel in veiligheid te brengen: van het land dus en uit de zon. 

Op deze foto is de zonnesteek, die de uien opliepen, wat minder goed te zien.
De uien zijn wat ingedeukt.

Nu het wintert zijn ook de snoeiwerkzaamheden begonnen. Dit jaar krijgt het snoeihout weer een functionele toepassing: de bouw van een WC-hut. Langzamerhand zit ik midden tussen nieuwbouw. Mijn privacy wordt gereduceerd tot nul, van steeds meer kanten wordt er mee gekeken. Maar heel af en toe wil ik op de tuin ook weleens even ongestoord kunnen ontspannen op de WC. Vandaar de WC-hut. De WC wordt eco-proof, dat blijkt niet moeilijk. De voorwaarden van het gebruik dienen wel vooraf duidelijk te zijn.   

Hier de toegang tot de WC-hut.
Nadat al het snoeihout is ingevoegd, worden uitstekende twijgen geknipt, 
daardoor krijgt de gebruiker alle ruimte.
Het is wel de vraag of het de komende maanden allemaal af komt?
Want er staat nog meer op stapel: 

De stichting Duivenvoorde is akkoord gegaan met de vervanging van het deel van het dak van de schuur dat van asbest gemaakt is. Ik ben er blij mee, een zorg minder! Het wordt wel een hele klus, de planning is februari, maart 2023 uitvoeren.

Hierboven de snoeihoutschutting van verleden jaar.
De schutting doet goed dienst als windschut en is voor veel kleine vogels interessant; 
bovendien groeide er weelderig haagwinde overheen.

Als de klus klaar is, zal de schuur mijn tijd wel uitdienen. Dit najaar heb ik het houtwerk buitenom carbozwart gebeitst. Het enige is dan nog dat ik er eindelijk ook een kacheltje wil stoken. Struikelblok is de kachelpijp. De veiligheidseisen om door een wand of dak te gaan liggen hoog en stuwen de kosten omhoog. Desalniettemin ga ik als het dak klaar is nog één keer voor het stoken van een houtkacheltje! 

Lantaarn in de schuur,
toen het vroor warmde ik mijn handen aan de lantaarn.
Lees ook op de blog Nieuwe kijk op religies het bericht: 
Kerst 2022; mijn levensloop in 533 woorden