Wanneer ik de afdekking van oud hooi wegneem, verwonder ik me over al die insecten die er zo wat verscholen leven. Hoe bestaat het allemaal, en hoe wonderlijk hangt het met elkaar samen ?
Maar zelfs nu - ondanks prachtig voorjaarsweer - word ik bedroefd. De koeien. Ik mis de melkkoeien hier achter, in de wei; op het landgoed Duivevoorde. Ze liepen er verleden jaar al steeds minder vaak. Terwijl in maart, april, wanneer ze de wei in kwamen, dan huppelden die zware dieren zo licht en vrolijk rond.
Ook de veeteelt, land- en tuinbouw worden volledig geïndustrialiseerd. Begrijpelijk! Ons economisch model is erop gebaseerd. Boeren en tuinders willen hun inkomen ook verdienen tussen negen en vijf. Automatisering biedt de oplossing.
Maar een verandering is gewoon een kwestie van willen. Een samenleving, een maatschappij als de onze kan kiezen. Wij zouden ons economisch model aan kunnen passen. Daar zijn we slim genoeg voor.
Spreek om te beginnen bijvoorbeeld eerst even af, dat iedere eik en beuk ouder dan vijftig jaar pakweg honderd miljoen euro waard is (= geld genereren). We zijn dan alvast verlost van de wedrace. Een race die voortdurend economische groei verlangt. Zo ingewikkeld is het toch allemaal niet?
Een kwestie van willen. Wat heeft dat met biologisch telen te maken? Tenslotte alles ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten